𝐾𝑎𝑟𝑎𝑛𝑙ığı𝑛 𝑆𝑒𝑠𝑖

~14'12'2024~

"Neden?" diye sordum, gözlerimdeki yaşlar ardı ardına süzülürken,
İçimde bir şeylerin kırıldığını hissediyordum, ama hala cevabı bulamıyordum.
"O zaman neden bana sahip çıktın?" diye sordum, yılların acısını biriktirerek,
Biriken tüm kırgınlıklar, beklenmedik bir patlama gibi ağzımdan döküldü.
O, alaycı bir gülümsemeyle, derinlerde sakladığı acıyı gizlemeye çalışarak gülümsedi.

"Ne sandın sen?" dedi, gözlerinde bir merak, bir boşluk.
Her kelimesinde bana, "Bunu hak ettin," der gibi bir anlam vardı.
"Gerçeklerimi öğrenmek istiyorsun," dedi, kaşlarım çatılırken,
O an, içimde bir şey daha kırıldı. Onun gerçekleri, belki de bir yıkımın başlangıcıydı.

Bir an, sesim titredi. "Gerçekler..." dedim, gözlerimle onu delip geçmeye çalışırken,
gerisine devam edemedim.

"O zaman duy," dedi, yavaşça adım adım üzerime yürürken,
Her adımda sanki bir mesafe daha açılıyordu aramızda.
"Çünkü..." dedi, ağzından dökülecek her kelime, sanki dünya üzerindeki her şeyi değiştirecekmiş gibi.
"O adamları yakalamak için sana ihtiyacımız vardı."

Duyduklarım yüzünden dizlerim boşladı ve, dizlerimin üzerine çöktüm, düşmemek için tutacak hiçbir şeyim kalmamıştı.
Beni kullanmıştı... Evet, işinin peşinden sürüklendim, ama benim umudum, benim güvenim hiçbir şey değeri yoktu.
Gözlerim dolmuştu, ama sesim çıkmıyordu. Çünkü gerçekler, her şeyi alt üst etmişti.