:) YANLIZ HAYALLER :)

Hayat bisiklete binmek gibidir.Belki binlerce kez düşersin ama elinde sonunda düşmemeyide ögrenirsin.Asıl önemli olan düştügünde seni ayaga kaldıracak birilerinin olmasıdır. Malesef bazılarının elinden tutacak kimsesi olmaz. Sanırım bende o kişilerdenim. Her zaman düştügüm yerden kendim kalkmak zorundayım. Belki hayatımda binlerce kez o düştügüm yerden ayaga kalkamadım.Ama yinede hayata karsı çok sey ögrendim.
Kafamdaki bu düsüncelerden kurtulmak için ugrasırken bir sesle irkildim.
-İsabella kahvaltı hazır.
Bana bir ana önce asagıya inmem gerektigini hatırlatan annemin sesiydi. Üzgün ve yorgun bir biçimde yemek masasına oturdum.Kimsenin umrunda degildim. Ablam Marry elindeki telefonla sosyal hayatın içine dalmıştı. Annem ise kendi dertleriyle beni düşünemeyecek kadar mesguldu.
-Sohbetinize doyum olmuyor ,diyerek ortaya laf attım.Ama ikisininde yaptıgı tek şey yüzüme bakıp geri önlerine dönmeleri oldu.
Harika... kötü bir gün daha beni bekliyordu.