«Κι αν με ρωτούσες για τις κρυφές μου αγάπες, τότε θα μιλούσα για τις αγκαλιές, τα φιλιά και τα χάδια σου. Κι ύστερα για τον πόνο τον αβάσταχτο που προκαλεί η απώλεια τους...»
Ο κορυφαίος Άγγλος καλαθοσφαιριστής Άντονι Ποστλ, λαμβάνει καθημερινά δεκάδες πρόστυχα ραβασάκια από τις ερωτοχτυπημένες θαυμάστριες του. Κι όσο αδιάφορα κι αν του φαίνονται, καταλαβαίνω πως είναι η πηγή τροφοδότησής του για έναν ακόμη καλύτερο αγώνα. Μέχρι που αποφασίζω μα στείλω κι εγώ το δικό μου...
Τα λόγια μου κάνουν την καρδιά του να χτυπά πιο δυνατά. Δεν μοιάζουν με καμίας άλλης, οι ποιητικές μου φράσεις. Οι κρυφές μου αγάπες εμφανίζονται σιγά σιγά στην επιφάνεια. Μέσα από την ποίηση, το μπάσκετ, εκείνον...
«Αυτές δεν είναι κρυφές αγάπες, αλλά κρυφές απάτες!» φωνάζει ο πατέρας μου μέσα στη μούρη μου, και τα πάντα γύρω μου καταρρέουν...
"Πες μου σε παρακαλώ ότι το θες αυτό όσο το θέλω κι εγώ" είπε με κομμένη την ανάσα.
Ένιωθα κατακόκκινη, η ντροπή μου ήταν εμφανής άλλη μία φορά.
Τελικά έγνεψα καταφατικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με κάρφωνε με λαγνεία.
"Θέλω να το ακούσω μωρό μου. Θέλω να μου πεις πόσο με θέλεις αυτή τη στιγμή." Είπε σιγανά με φωνή βραχνιασμένη, ήχος τόσο απολαυστικός που έφερνε ανατριχίλες σε όλο μου το σώμα.
"Σε θέλω" είπα γρήγορα και κοφτά. Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στην άκρη του στόματος του. Τα χείλη του έπεσαν πάνω στα δικά μου και τα χέρια του έσφιξαν τη μέση μου.
•~•~•~•
Συμμορίες, ερωτικά δράματα, κόντρες και πάθη... Πώς θα τα βγάλουν πέρα?