Ne zamandır tanıyamıyorum kimseyi. En çokta kendimi. Gecenin bir yarısı uyanıp soruyorum kendime “Kimsin sen?” diye. Tanıdığımı sandığım insanlar zamanla öyle çok değişiyor ki. İnsanları tanımakta bu kadar güçlük çektiğimde, bütün öfkem kendime yönelmeye başlıyor. Öylesine korktum ki hayattan, insanlardan. Artık yalnızca kendi kendime sarılabiliyorum. En çok kendimle paylaşıyorum acılarımı. Çünkü insanlardan bir şeyler beklemeyi bırakalı uzun zaman oluyor.
5 parts