نجات یا تباهی؟ عشق یا هوس؟ این،سوال اکثر آدماست.. اگر وقتی که عاشق میشیم،فقط و فقط به این رسیدنه فکر کنیم و روزای قشنگی که قراره همراهش تجربه کنیم.. و اصلا به اینکه اون چطور آدمیه و این روزای قشنگمون باهاش کوتاه مدته یا بلندمدت.. یا اصلا اون راست میگه یا دروغ.. یا اگه باهاش باشیم و همراهیش کنیم،در واقع خودمون رو نجات دادیم یا برعکس خودمون رو به تباهی کشیدیم فکر نکنیم.. دقیقا اونجاست که ما همه چیز رو باختیم و در واقع بازنده ی اصلی خودمونیم.. و یه خیانت بزرگ در حق خودمون کردیم.. عشق،چیزیه که چشمامونو کور میکنه و عقلمون رو پاک از کار میندازه.. چشمامون رو وقتی کور میکنه،کاری میکنه که ما عیب و نقص های طرفمون رو نبینیم.. و حتی اگر هزار و یک عیب داشته باشه،ما هیچکدوم رو نمیبینیم و فقط خوبی هاشو میبینیم.. وقتی هم که عقلمون رو از کار انداخت،ما نمیتونیم تصمیم درستی بگیریم و حتی نمیتونیم درست فکر کنیم.. و تازه وقتی که از چشممون افتاد،عیب و نقص هاش به چشممون میاد و می فهمیم چقدر ادم مزخرفی بوده.. پس،به نفعمونه که درست عاشق بشیم.. و درست انتخاب کنیم..All Rights Reserved
1 part