Elion 2: Het Kleurloze Kasteel

Hij trok grote ogen, ging bij het venster staan en liet het fotokadertje bijna vallen. Zijn bloed bonsde in zijn slapen en hij kon de opwinding, net onder zijn huid, onmogelijk verklaren maar daar stond hij, verlegen te lachen. In de armen van de meest knappe kerel die hij ooit had gezien. De man had een dromerige, intens gelukkige blik op zijn gezicht en de kleur van zijn ogen liet Elions hart bijna ontploffen van een acute opstoot van verliefdheid.
'Wel verdomme, wie ben jij?' stamelde Elion blozend van genoegen omdat die man zijn armen losjes rond Elions middel had, met de duimen nonchalant in Elions broekzakken gehaakt. Alsof hij recht had op zo'n intieme houding, niet dat Elion het erg vond. Zijn ogen schoten naar de eerste foto: hij droeg hetzelfde hemd. Vorige zomer had hij deze man gekend, misschien kortstondig maar alleszinsgoed genoeg om hem mee te nemen naar Oudpark.
'Adembenemend,' fluisterde Elion. 'Waar hebben wij elkaar ontmoet?'
....................................................................................................................

Twee jaar na de gebeurtenissen in Oudpark:
Serafijn ging op één knie voor Elion, al vergeet zijn lief hem na precies 19uur en 11 minuten.
Elion zei ja (denkt hij, er is een ring), het is nogal wazig.
De Donderklif floreert als beste herberg in Grensstad en Elion vindt er eindelijk zijn plek. Gehavend, gedeukt maar gelukkig als barman aan de zijde van zijn echtgenoot.

De Donderklif tapt het beste bier van het land en levert enkele vaten voor de opening van het 'Het Kleurloze Domein.'
Een eeuwenoud lapje grond, met in het midden een sinister kasteel.
Als Serafijn verdwijnt, neemt Elion een drastische beslissing en brengt daarmee alles en iedereen in gevaar die hij lief heeft...