𐙚
Benim ailem beni seviyor, öyle diyorlar en azından. Ama bazen düşünüyorum... Sevgi gerçekten böyle mi olmalı? Annem ablamın başarılarından gururla bahsederken, babam abimin geleceğini överken ben masada sadece bir gölge gibiyim. Kimse bana bir şey sormuyor. Ben de konuşmuyorum. Bağırmak istesem de sessiz kalıyorum, çünkü biliyorum, beni sevdiklerini düşünüyorlar. Ama sevgi buysa, neden bu kadar yalnız hissediyorum?
Sonra bir gün her şey değişti. Öğrendim ki, gerçek ailem onlar değilmiş. Doğduğumda karışmışım. Gerçek aileme gitmek zorunda kaldım. Beni nereye götüreceklerdi, bilmiyorum ama bir şeyler değişecekti, hissediyorum.
22/02/2025🩶
"Karşılık ver bana " Sesi çok sert çıkmıştı korkudan sıçrayıp beceriksizce dudaklarımı oynattığımda hırlar gibi ses çıkarıp beni yatağa fırlattı.
Vakit geçmeden üstüme uzanıp başımı sabitledi " Seni ilk gördüğüm andan beri biliyordum sonum olacağını ,bu koku için ölürüm "
Dudaklarıyla boynumu emiyordu hazdan söylediği cümlelerle birlikte ona teslim olmaya yaklaşıyordum .
Ama onu daha tanımıyordum, bu evliliğe mecbur etmişti Beni, bende etkilenmemeliydim ondan.
Karnımda bir sertlik hissetmiştim gözlerim irileşti.Karan kafasını boynuma gömmüştü. Kafasını kaldırdı dudaklarımı yeniden öpmeye başladı bende acemice karşılık veriyordum
Ardından bir elini enseme koydu. Diğer elide belimdeydi.Beni kucağına oturtmuştu. Utanıyordum ve istemiyordum. Karan gögüslerime bakıyordu.
"Aleyna bu gece benim karım olucaksın tam anlamıyla " Sesi haber verircesine çıkıyordu bunu biliyordum
Artık evliydik , yinede son bir kere direttim."İstemiyorum, hazır değilim"
Nereye kadar kaçacaktım bilmiyordum.
Dudaklarını göğüslerime öpücük bırakırken sert sesiyle konuştu. "Zevk alınca isteyeceksin, kaçmanın anlamı yok bu kadınlık görevin! "...
Bu hikayeyi çalıntı veya kopyalama yapılırsa yasal süreç başlatılacaktır.