Küllerinden : Kan ve Kalem
Bazen yazdığın bir hikâye...
Aslında senin hikâyendir.
O, sıradan bir fantastik-korku yazarı gibi görünüyordu. Kâbuslarla örülü hikayeler yazıyor, kaleminden karanlıklar doğuruyordu. Ama hiçbir zaman farkında değildi: Yazdığı hiçbir şey hayal ürünü değildi.
O, aslında düşmüş bir ırkın kanatlı, lanetli mirasıydı. Unutulmuş bir kaderin içinde, insan formunda yetişmişti. Ve her yazdığı satır, başka bir diyardaki gerçek bir acıyı, ihaneti, kanı çağırıyordu.
Ta ki... son romanını yazana dek.
Son kitabının finalinde, baş karakterine tarifsiz bir trajedi yaşattı. Ruhunu paramparça edecek bir ölüm yazdı, ve tam o anda, gerçeklik çatladı. Kaleminden doğan evren onu içine çekti. Ve yazar, kendini kendi yarattığı dünyada buldu...
Üstelik bir lanetin bedeninde: Yazdığı erkek baş karakterin katilinde.
Artık yazgı tersine dönmüştü. Bir zamanlar kalemle yarattığı kahraman, şimdi karşısındayım, ve onu öldürmüştü. Öfkeliydi, Ona karşı. Kendine karşı. Kendi ölümüne karşı.
Yazar, bu evrende kendi kurduğu cehennemi yaşadı. Ve sonunda tekrar öldü.
Ama hikâye orada bitmiyordu.
İkisi de farklı bedenlerde, başka bir dünyada yeniden doğdular. Geçmiş sisliydi. Ama kalplerde bir iz vardı.
Nefretle başlayan bu yolculuk, ateşle dövülen bir aşka evrilecekti.
Bazen kader, mürekkep değil kanla yazılır.
Ve en karanlık hikâyeler... en derin bağların doğumudur.
