KARANLIĞIN GÖLGESİNDE

Yağmur yağıyordu. Çakan şimşekler, geceyi bir anlığına gündüze çeviriyor, ardından karanlık her zamankinden daha derin bir şekilde üzerime çöküyordu. Düşmüştüm. Ve o düşüşten kalkamıyordum. Yağmurun soğuk damlaları üzerime inatla vuruyordu, ama canımı acıtan yağmur değil, içimdeki boşluktu.

Tam o anda, arkamdan bir ses geldi.
"Alina."
O sesi tanıyordum. Tüm karmaşanın, tüm karanlığın içinde tanıyacağım tek ses... Yiğit.

Yavaşça döndüm. Gözlerim onun gözleriyle buluştu. Her zamanki sertliğinin yerini, alışık olmadığım bir hüzün almıştı. O çok sevdiğim o derin, o keskin yeşil gözleri, bu kez kırıktı.
"Yiğit," dedim. Sesim bir fısıltıdan farksız çıkmıştı.

Bunu duymuş olmalı ki, hızla yanıma geldi. Eğildi, yüzümü avuçlarının arasına aldı. Sıcak elleri soğuk tenimde bir yangın gibiydi. Gözlerimi kapattım. Gözlerimi kapatır kapatmaz, derin bir nefes aldım. Toprağın kokusuyla karışan o tanıdık kokusunu içime çektim. Göğsümde bir şeyler kırıldı, ama bu kez parçalar birleşiyor gibiydi.
"Geçecek mi?" dedim. Sesim, bir çocuğun fısıltısıyla eşdeğerdi. Güçsüzdüm. Yorgundum. Ama yine de bir cevaba ihtiyacım vardı.

"Geçecek," dedi. Sesi o kadar net, o kadar kesindi ki, sanki dünyanın en büyük yalanını bile bana inandırabilirdi. "Ama bu sefer yalnız değilsin. Ben varım."
O an, gözlerimi açtım. Gözlerinin derinlerine baktım. Yeşilin içinde bir kararlılık gördüm. Beni yerden kaldıracak, her parçayı birleştirecek bir kararlılık. Beni o halde görmek istemediğini anladım.

Bir an duraksadık. Sessizlik, yağmurun sesiyle karıştı. Sonra, tereddüt etmeden dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Önce öfkeliydi, sonra yumuşadı. Yavaş yavaş içimdeki tüm kırık yerleri mühürler gibiydi.

Geçeceğine inanırdırmak ister gibi öptü.
Ve ben, onun istediği tek şeyi yaptım.
İnandım.