RIDDLE

Noc zdawała się być żywym organizmem - pulsującym, oddychającym, pełnym napięcia. Las wokół mnie był mroczny i gęsty, ale to nie ciemność mnie przerażała. To dźwięki. Syreny policyjne rozdzierały nocne powietrze, ich echo odbijało się od drzew. Błękitne światła wirujące wśród cieni nadawały wszystkiemu upiorny wygląd, jakbym znalazła się w samym sercu koszmaru.

Słyszałam krzyki. Chaotyczne, rwane. Czy to były moje własne, czy kogoś innego? Nie potrafiłam powiedzieć. Czułam, jakby świat wokół mnie zwalniał, jakbym dryfowała na granicy rzeczywistości. Nie mogłam się poruszyć, choć wiedziałam, że powinnam. Moje ciało odmówiło posłuszeństwa, sparaliżowane strachem.

Wtedy to się stało. Huk był potężny, ogłuszający, wypełnił każdy zakątek mojego umysłu. Powietrze wokół mnie eksplodowało siłą, której nie potrafiłam pojąć. W jednej chwili stałam, w następnej leżałam na ziemi, czułam zimno i szorstkość igliwia pod dłońmi. Mój oddech był rwany, ciężki, jakby płuca nie mogły znaleźć tlenu w tym chaosie.

Gdy uniosłam wzrok, świat zdawał się płonąć. Płomienie oświetlały niebo, zamieniając noc w piekło. Czułam ich gorąco, choć leżałam zbyt daleko, by mogły mnie dosięgnąć. A jednak w środku czułam coś innego - zimno, jakby ktoś wyssał ze mnie resztki życia.

Wiedziałam, że coś się skończyło. Coś ważnego. A może dopiero miało się zacząć.