Cada día te echo más de menos

" -Z każdym dniem tęsknie za tobą coraz bardziej. - odezwała się Carmen jak siedzieliśmy cicho.

-Przecież się przyjaźnimy i codziennie się widzimy. - zdziwiłem się.

-Tęsknie za naszą relacją, nie chcę być twoją przyjaciółką.

-To kim chcesz być?

-Twoją dziewczyną Pedro, chcę móc codziennie cię pocałować i mówić jak bardzo cię kocham, rozumiem jak nic do mnie nie czujesz ale nie mam siły już dalej ukrywać swoich uczuć.

-Też cię kocham Cari

-Rozumiem... Czekaj, co?

-Kocham cię Carmen, kocham cię od zawsze, będę tęsknił, nie mogę uwierzyć że się wyprowadzasz.

-Nie chcę wyjeżdżać, niby Francja jest obok ale nie będę mieć nawet telefonu.

-Jak to nie?

-Mój tata uznał że się uzależnię i postanowił że matka zostanie tam w Irlandii a ja nie będę mieszkać z babcią, nie chcę tam jechać Pepi, ja się go boje, on mnie bije.. - serce mi się łamało jak opowiadała mi co się działo u niej w domu, nienawidziłem jej łez, gdybym tylko mógł ją uchronić przed całym światem...

-Myszko... Obiecuję że postaram się ciebie uchronić tak jak tylko mogę, a czemu nie możesz być u mamy?

-Alkoholiczka, też mnie biję, to nic by nie zmieniło, bylibyśmy za daleko od siebie, jest co prawda milsza od taty ale nie chcę być tak daleko ciebie.

-Nie musisz nic dla mnie robić, jedyne co chcę to żebyś była szczęśliwa.

-Szczęśliwa byłabym z tobą. - zaczęła coraz mocniej płakać.

-A laptop?

-Pozwoli mi go używać tylko do nauki.

-Mogę ci pomóc z nauką, możemy wtedy pisać

-Postaram się jak tylko mogę żeby tak było

-Carme, to dla ciebie, noś to ile chcesz czy kiedy chcesz. - powiedziałem i podałem jej srebrną bransoletkę

-Jest piękna, nigdy jej nie zdejmę, dziękuję ślicznie. - powiedziała i się do mnie przytuliła..."

*Fragment 1 rozdziału*