Son Bir Eylül Akşamı (+18)

Arabanın içindeki hava, o kadar gerilmişti ki, sanki her an patlayacak bir fırtınanın içindeydiler. Kuzgun'un gözleri kısılmış, direksiyonu sıkı sıkıya kavramıştı. Eylül ise öfkeden titriyordu.

Ama asıl kırıcı olan, Kuzgun'un o aşağılayıcı ses tonu ve söylediği sözlerdi.

"Öptü mü seni?" dedi Kuzgun, gözlerini yoldan ayırmadan. "Aranızda ne var, Eylül? Belki de daha fazlasını yaptı ha? Yoksa... yatınız mı dokundu mu sana?"

Kelime ağzından çıktığı anda Eylül'ün eli hızla havaya kalktı ve şak! diye yanağına sert bir tokat indi.

Kuzgun'un başı hafifçe yana döndü ama yüzünde ne şaşkınlık vardı ne de pişmanlık. Dudakları tek bir çizgi haline gelmişti.

Eylül'ün gözlerinden yaşlar süzülmeye başlamıştı ama sesi titremedi.

"Sen... nasıl bir insansın?" dedi fısıltı gibi bir sesle. "Beni ne sanıyorsun sen? Senin o nerden bulduğun belli olmayan kızlara benzemem"

Kuzgun, elini yanağına götürüp hafifçe ovuşturdu. Tokadın sıcaklığı tenine işlemişti. Ama canını yakan şey tokadın fiziksel acısı değil, Eylül'ün gözlerindeki hayal kırıklığıydı.

"Arabayı durdur." dedi Eylül, sesi buz gibiydi.

Kuzgun direksiyonu sıkıca kavradı, bir an sanki durmayacakmış gibi hissettirdi. Ama sonra öfkeyle direksiyonu sağa kırarak arabayı yol kenarına çekti.

Eylül, hızla kapıyı açtı ve arabadan indi. Gece karanlıktı, sahil rüzgârı sert esiyordu ama umurunda bile değildi.

Kuzgun da hızla indi ve kapıyı çarpıp Eylül'ün peşinden gitti.

"Nereye gidiyorsun?" diye bağırdı ardından.

Hikaye bana aittir. Herhangi bir (ç)alma durumunda gerekli işlemler yapılır. Hepsi denetleniyor bilginize.