Babacık

Karanlık... Nefes alamıyorum. Karanlık dipsiz bir kuyu gibi beni içine çekiyor. Hava ağır ve nefes almak neredeyse imkansız. Ayaklarım taş gibi, koşmak istiyorum ama yere mıhlanmış gibiyim. Bir gölge yaklaşıyor, tanımlayamadığım bir biçimde... Sessiz ama ürkütücü. Soğuk bir el, sanki boynuma dolanıyor, beni sıkıyor. Çığlık atmak istiyorum ama sesim çıkmıyor.

Her şey o kadar gerçek ki, kalp atışlarım kulaklarımda yankılanıyor. Adımlarını duyuyorum, bana doğru yaklaşıyor. Zifiri karanlıkta bir çift göz beliriyor, soğuk ve ruhsuz. Üzerime doğru eğiliyor ve ben... donmuşum, hareket edemiyorum. İçimdeki korku büyüyor, boğazımı yakıyor.

Bir an, bir ışık parlıyor ama o kadar kısa sürüyor ki, yardım olamayacağını biliyorum. Yutkunmaya çalışıyorum ama dudaklarım çatlamış, dilim kurumuş. Kaçış olmadığını, bu karanlığın beni tamamen yutacağını hissediyorum. Ve o an... tüm dünya sessizleşiyor, yalnızca içimde yankılanan korku kalıyor.

Sonra aniden sıçrayarak uyanıyorum. Nefesim düzensiz, kalbim göğsümden fırlayacak gibi.
Bu sadece bir rüyaydı, değil mi?