Ailesi ile güzel uyumda olan Asi... Kendinin evlatlık olduğunu biliyor ve biyolojik ailesinden bir tek Ahmet abisini tanıyor. Ahmet abisi ona çocukluğunun hatırasıydı. Onları çok aramıştı. Ama onlara dağir tek bir iz bile bulamamıştı. Bu acı yolculukta ona abileri ve babası yardım etmişti. Küçük asi bu yolculuğa 13 yaşında bitirmişti. Abileri ve babası buna şaşırmıştı çünkü Asi bu yolculukta çok inatçı görünüyordu. Haklılardı kız bu yolculuktan vazgeçmemişti çünkü ailesini üzmek istemiyordu ama annesi de onu önemsemiyordu. Onun için sadece oğulları vardı. Annesinin onu bu sebepten dolayı terk ettiğini düşünüyordu bu yüzden ara sıra sorarak biyolojik ailesini zor sorardı. Karşımdaydılar evet Ahmet abim karşımdaydı. Hiç değişmemişti. Elerim ve dudaklarım titrerken ileriye doğru bir sarsak adım attım dudaklarımdan sadece "Abi...abi senmisin?.....Gerçekten sensin" Son sözlerim dudaklarımdan fısıltı şeklinde çıkmıştı. Ailem buradaydı. Hiç birini hatırlamıyordum Ahmet abimde başka diğerleri silik bir şekilde hafızamda yer alıyordu sadece. Ahmet abimin ayağa kalkmasıyla bana sarılması bir olmuştu. Kolları beni sıkıca sararken bende ellerimi beline doladım. Başım omzundaydı ve gözlerimden akan yaşları durduramıyordum. "Canım kız kardeşim benim.. Güzelim benim... Ağlama nolursun bak biz seni bulduk ve asla bırakmayacağız."All Rights Reserved