Als liefde niet genoeg is

"Adem in, adem uit. NU! PERSEN, DINA!" Ik perste met alles wat ik had, terwijl ik het ritme van mijn adem probeerde bij te houden. In mijn hoofd telde ik met de dokter mee tot tien. "Je kan het! Ik zie haar hoofdje!" De warme tranen stroomden over mijn wangen, en mijn hand zocht een ander om vast te grijpen. Zijn hand. "Nee, nee! Ik kan dit niet. Stop!" Riep ik terwijl ik heftig met mijn hoofd schudde. "Dina ga door! Ze is er bijna!" Weer voelde ik de perswee opkomen, maar dit keer deed ik niks. Ik huilde stilletjes terwijl ik probeerde door mijn tranen heen te ademen. Twee klamme handschoenen omvatte mijn gezicht en mijn ogen ontmoetten haar ijsblauwe ogen. "Ik weet dat het moeilijk is, helemaal alleen. Maar ze is er bijna. Je moet persen, Dina. Luister naar je lichaam. Je bent hiervoor gemaakt, je kunt het!" sprak Dokter Weilands me moedig toe. Haar woorden gingen door merg en been, en leken het hopeloze gevoel dat ik had weg te jagen. Ik slikte mijn tranen in, nam een hap adem en perste nog één keer met alles wat ik had. "Heel goed Dina, je doet het geweldig!

Een,

twee,

drie,

vier,

daar is ze! Je prachtige dochtertje."

En voor ik het wist werd ze op mijn blote borst geplaatst, haar kleine lijfje warm tegen de mijne. Weer vloeiden de warme tranen over mijn gezicht. Ik besefte me niet wat ik zojuist heb meegemaakt. Mijn lichaam dat negen maanden lang een kindje heeft gedragen, dat nu ter wereld is gebracht. Ik bekeek haar gezichtje terwijl ze schoon werd geveegd. Ze krijste hard om de warmte die ze al die maanden heeft gevoeld, om nu de kou van een heel nieuwe wereld te voelen. Geruststellend aaide ik haar hoofdje, die zo klein was. Een gevoel die niet te beschrijven was bekroop mij, een gevoel van rust. Ineens schoot mij iets te binnen. En alsof Dokter Weilands mijn gedachten kon lezen, zei ze zachtjes: "Een prachtig meisje is geboren op zeven december, en haar naam zal zijn..." mijn blik gleed van Weilands terug naar mijn prinsesje. "Salma. Ze heet Salma.