Tutsak Ehvenişer

Deniz Korkmaz
Issız bir sokak olur, ıssız bir bina olur da ıssız bir insan olabilir miydi? Kalbi birinin sevgisiyle ısınmayalı tam 6 sene oluyordu. Sayısız kabuslu gece, sayısız buruk ân.

Yaman Varis Yiğitoğlu
İnsan doğduğu evin kaderini yaşamaya mahkum değil miydi? Her yanlışa dur denir miydi? Cananı olduğu can'ıyla araftaydı.

Yanıp küllerine kavuşmuş bir kibrit ve harlanan kor bir ateş...

♟️

Öldürmüştü...

Gözünü bile kırpmadan celladı olmuştu o adamın!

O gencecik adamı hiç düşünmeden vurmuştu.

Ve ben bu olaya şahit olmuştum.

Durmayacaktım. Durmamalıydım! Allah kahretsin neden durmuştum ki!

Aniden önüme çıkan birisine çarpınca panikle geri çekildim. "Pardon! Pardon, çok özür dilerim."

Başımı kaldırıp çarptığım kişiye baktım. Gözlerimiz buluştuğu gibi gecenin karanlığına karışmış koyu kahve gözlerin sahibi adama baktım titreyen bedenimle.

Bu... Bu o'ydu.

Az önceki adamı öldüren katil!

"Sen.."

Koyu kahveleri gözlerim arasında mekik dokurken karşısında korkudan titriyordum.

"Yolunu mu kaybettin?" diye sordu tok sesiyle.

Bir adım geri çekildim. Tek kaşı usulca havaya kalktı bu hareketime karşılık. Bir umut yanından hızla kaçmaya çalıştığım anda bir kolu belime sarıldığı gibi beni sertçe yanımdaki duvara yasladı.

"Bırak beni, imd-" Bir eli kaçmamı engellerken diğerini de dudaklarımın üzerine kapattı.

Kolları arasında çırpındığımda belimdeki eli sıklaştı. Duvarla arasına hapsederken bedeniyle yerimi iyice azalttı.

"Uslu bir çocuk olursan daha iyi anlaşırız." Cevap vermek yerine gözlerine bakmaya devam ettim. Ama öyle bir bakıyordu gözbebeklerim bile titriyordum karşısında.

Gözleri gözlerimi esir almışken yan tarafta bir hareketlilik oldu. Gözlerini gözlerimden ayırmadan konuştu.

"Arabaları hazırlayın misafirimiz var."

♟️

*Kitap yetişkin içerikli olacaktır!*