Kardelen

Efil, geceye karışmış, adımlarını sessizce atıyordu. Gecenin karanlığında, tek bir hedef vardı: O odadaki adam. Efil'in içinde en ufak bir korku yoktu. O, her şeyin farkındaydı ve bu, onu daha da cesur yapıyordu. Yavaşça önündeki engelleri geçerken, her şey sanki yavaşlıyor, sadece kendi nefesini duyuyordu.

"Yavaş ol," dedi Kılıç, ama sesinde korku yoktu; sadece dikkatli olma uyarısı. Efil başını salladı, ama gözleri hâlâ kararlıydı. Her şey netti, her şeyin ona son bir adım kalmıştı. Düşmanlar, onları bekliyorlardı. Ama Efil, ne öne çıkan ne de geride kalan bir askerdi. O, savaşı içinden kazanıyordu.

Adımlarını hızlandırdı, arkasındaki ekibi birkaç saniye geride bıraktı. Bir adım, bir atış, bir nefes-hepsi bir anda doğru olmalıydı. Silahı omzunda yerini buldu, parmakları tetiğe hazır haldeydi. Ama Efil'in gözleri sadece ilerideki hedefe odaklanmıştı.

İçindeki korkusuzlukla, her köşeyi dikkatle geçerek, zifiri karanlıkta düşmanlarının olduğu odaya yaklaştı. Kulağındaki kalp atışlarını neredeyse duymuyordu. O, sadece şu an yaşıyor, sadece şimdi vardı. Bütün düşüncelerini, eğitiminin ve cesaretinin gücüne bırakarak, hiç duraksamadan hareket etti.

Bir anda, pat! Arkadan gelen silah sesleriyle, Efil hızlıca yerini aldı. Bütün dünya sanki durdu. Kılıç, sinyal verdi. "Hedefi temizle," dedi. Efil, hiç düşünmeden, odanın kapısını açtı. Mermi sesleri havada yankılandı, ama Efil hiç durmadı. O adım, kararlıydı.

Yüzüne vuran rüzgâr, sadece soğuk değil, aynı zamanda onu daha da canlandırıyordu. Bir an bile düşünmeden ilerledi. Düşman bir adım geriledi ama Efil, ne hız ne de düşmanın varlığıyla ne de geri adım attı. O, düşmanı görmek değil, ne yapacağına odaklanmıştı.

Ve... Pat! Bir mermi daha geçti.

Kaya'nın sesi, kulaklıkta yankılandı: "Efil, dikkat et!"

Ama Efil, hiç tereddüt etmeden ile