Masumiyetin Zehri

Kendimi tanıtmama izin verin ben Clara Oswald.
Ben çok güzel bir çocukluk geçirmiş 20 yaşında genç bir kızım.Etrafımdakiler beni mutluluk diye adlandırır.Onlara hissettirdiğim buymuş.Yani anlayacağınız ben neşe kaynağıyım. Herkes hem de herkes bana bakınca gözleri benim sevgime bulanmış gibi parlıyor.Çevremdeki herkesi mutlu görmeyi seviyorum ve elimden geldiğince onları mutlu etmeye çabalıyorum.Aynı zamanda çok sosyal bir kişiyim.Annem ve babamın mutlu çocuklarından biriyim.Onlardan söz edince hadi onlara bakalım.Annemle babam birbirlerine o kadar aşıklar ki bazen bizi bile unutuyorlar.Bu zamanlarda 'hey alo bizde buradayız' diyesim geliyor.Çok güzel bir şatoda yaşıyorum.Evet ben bir soyluyum.Hem de ne soylu(!).
Gerçekten bunlara inandınız mı? Var mı böyle toz pembe bir dünya.Güldürmeyin beni.Bazıları doğru o ayrı.Soylu olduğum ve şatoda yaşadığım doğru.
Gerçekte ben tam bir depresif bir kişiliğe sahibim.hayata hep siyah gözlüklerle bakan ve bardağı hep boş tarafından gören var ya işte o kişi benim.Her zaman endişeli her zaman çekingen ve ailemde birbirlerine pek aşkla bağlı değiller.ama kabul onların arasında bir bağ var.bu bağ aşkın tam zıttı. Belki aşktan bile daha kuvvetli.durun size o kişiyi takdim edeyim ve işte karşınızda nefret.katıksız ve sert nefret.içini kavuran her an seni yeter diye bağırtan ardından acıyla inleten nefret.hım ne güzel kelime değil mi.ailemizin olmazsa olmaz parçası ve ne yazık ki hep ilgi odağı olan o tek kelime.ne acı de mi?