Między ujęciami

Gemma Travers zawsze wiedziała, jak pisać. Jej bohaterowie żyli, kochali, walczyli - byli pełni nadziei. Ale wszystko zmieniło się, gdy straciła rodziców. Od tamtej pory każda postać, którą tworzy, jest pozbawiona życia. Jej historie toną w smutku, a bohaterowie są jedynie wydmuszkami - martwymi duszami bez przeszłości i bez przyszłości. Gemma wie, że coś jest nie tak, ale nie potrafi tego naprawić.

Connor młody reżyser, którego film został zniszczony przez krytyków: „Techniczne arcydzieło pozbawione duszy. Jakby stworzył je ktoś, kto nigdy nie przeżył żadnego prawdziwego uczucia."

Po raz pierwszy widzi go w barze. Gemma próbuje napisać coś prawdziwego - scenariusz, który poruszy serca. Obserwuje ludzi, zapisuje ich gesty i spojrzenia, ale wtedy jej wzrok zatrzymuje się na nim. Na jego idealnym garniturze, prostym jak struna karku i pewnym spojrzeniu, które w żaden sposób nie pasuje do tego podrzędnego baru.

Connor, jakby czytając jej myśli, przysiada się do jej stolika. Nigdy wcześniej nie widział kogoś, kto pisałby w miejscu takim jak to. Zaczynają rozmawiać - o kinie, o emocjach, o czuciu. O tym, co można uchwycić kamerą, a co pozostaje poza zasięgiem. Rozmowa jest intensywna, niemal elektryzująca, a napięcie między nimi narasta z każdą chwilą.

Nim którekolwiek zdąży zareagować, ich usta się zderzają. Pocałunek jest gwałtowny, namiętny, pełen czegoś, czego żadne z nich nie potrafi nazwać. To, co miało być przypadkowym spotkaniem, zamienia się w chwilę, która ich zmienia - choć żadne z nich nie rozumie jeszcze dlaczego.

Następnego dnia Gemma pojawia się na zajęciach z technik operatorskich, gotowa zacząć studia na wydziale filmowym. I wtedy go widzi. Connor Cosswell, człowiek, z którym spędziła poprzednią noc na rozmowie i pocałunku, okazuje się jej profesorem. Najmłodszym wykładowcą na wydziale, znanym z perfekcji i chłodnego podejścia do świata.