Bo wszyscy patrzyli, ale nikt nie widział

Aurelia była dziewczyną, która nie wpisywała się w ówczesne kanony piękna. Jej uroda nie przyciągała uwagi, a ona sama zdawała się ginąć w tłumie przeciętności. Mimo to w społeczeństwie zajmowała szczególne miejsce - była tematem rozmów, niewyczerpanym źródłem plotek i obiektem nieustannych ocen, jakby wszyscy wokół znaleźli w niej lustro dla swoich osądów. Dla niej samej była jednak trzynastym powodem - cichym ciężarem, który nosiła w sercu. Każde słowo, każdy szept na jej temat stawał się kolejnym kamieniem dokładanym do jej własnego świata wątpliwości i bólu. Aurelia nie potrzebowała innych, by ją osądzać - sama była swoim najsurowszym krytykiem, a w lustrze widziała nie osobę, lecz zlepek cudzych opinii, które uczyniły ją więźniem samej siebie.
WITAMY W HIDDEN HIGH SCHOOL!
***

- Wiesz, jak to jest? - zaczęłam drżącym głosem, ledwo powstrzymując łzy. - Jak to jest każdego dnia patrzeć w lustro i widzieć kogoś, kogo nienawidzisz? Jak to jest czuć do siebie obrzydzenie tak głębokie, że aż dławi? Kiedy byłam dzieckiem, wierzyłam, że ktoś mnie pokocha. Marzyłam, że znajdzie się ktoś, kto spojrzy na mnie inaczej, kto dostrzeże we mnie coś wartego uwagi. Ale teraz wiem, że mogłabym zrobić wszystko - zmienić się, krzyczeć, błagać - a to i tak niczego nie zmieni.

Zrobiłam krok do przodu, zaciskając pięści. Mój głos był pełen bólu, ale i rezygnacji:

- Wiesz, jak to jest, gdy wszyscy wokół wydają się tonąć w miłości, oddychać nią, żyć nią? A ja? Ja stoję z boku, patrzę na to wszystko i wiem, że nigdy nie będę częścią tego świata.Bo jestem zepsuta. Złamana. I nikt, nigdy, nie pokocha czegoś takiego jak ja.

Słowa wychodziły ze mnie z gniewem i bólem, ale pod nimi kryło się coś gorszego - bezsilność.

- Proszę bardzo, przedstawienie zakończone - rzuciłam z wymuszonym uśmiechem, po czym wyminęłam go bez słowa.