Kışın Ardında

Soğuk bir kış akşamında, kar taneleri yere düşerken sessiz bir melodi çalıyordu. Beyaz bir örtü, dünyanın tüm karmaşasını gizlerken, karanlık gökyüzü yıldızlardan yoksundu. Ama her kar tanesi, birbirinden eşsizdi; bir dokunuşla eriyen, iz bırakan ve sonra kaybolan. Aylin'in içindeki fırtına da tıpkı bu kar taneleri gibiydi-yumuşak bir dokunuşla şekil değiştiren, ama derinlerde bir yerlerde hep aynı kalan.

Aşk, insanın ruhuna kar gibi düşerdi. Önce büyüleyici bir serinlik getirir, sonra her yanını sarar ve sonunda içindeki en derin hisleri ortaya çıkarırdı. Ama kar, her zaman kusursuz değildi. Bazen fırtına olur, bazen yolları kapatırdı. Aylin için, aşk da bir kış mevsimi gibiydi. Hem yakıcı bir soğuk, hem de içini ısıtan bir umut...

Rüzgar. Adı bile bir mevsim gibi tınlıyordu. Dokunduğu her şeyi silip süpüren, ama derinlerinde bir sıcaklık taşıyan bir rüzgar... Aylin, onu her an hissetmişti. O soğuk gecelerde bile, Rüzgar'ın gözlerindeki o keskin mavilik, kışın karanlığını aydınlatan bir ışık gibiydi. Ama o ışık bazen gözlerini kamaştırır, sana yolunu kaybettirirdi.

İki kalp, kışın sessizliğinde çarpışmış, sonra kaybolmuştu. Ama şimdi, kar taneleri yine düşüyordu. Ve belki de, bazı hikâyeler hep kışla başlardı. Soğuk, sert, ama bir dokunuşla yeniden canlanmayı bekleyen o kırağı gibi.

"Ve sen Aylin... Kış ne kadar sert eserse essin, fırtınalar ne kadar savurursa savursun, seni kalbimden koparamayacak. Çünkü her kar tanesi adını fısıldayacak, her soğuk rüzgar beni sana sürükleyecek. Ve ben, her seferinde sana yeniden kaybolmayı seçeceğim. Sen benim hiç bitmeyen kışım, ruhuma yağan en güzel fırtına olacaksın."