Silik Ruhlar Senfonisi

Küçük, renkli kelebek; inci kalbindeki büyük delikten sızıyor düşlerin, uyan. Bak, kimse yaşatmak istemiyor, bir günü çok görüyorlar; sen yine de dayan.

Zaman akıp gidiyor, ardında senden başka bir şey bıraktığı da yok. Sense soğukta kalmış, üşümüşsün; sığındığın, sıcak bulduğun satırların gökyüzüne çağırıyor seni.
Uçtuğun yerler mi fazla soğuk yoksa ruhun buz tutmuş kalbini çözmeye mi çalışıyor?
Gidiyorsun gökyüzüne doğru, özgür olduğunu sanıyorsun. Üzerindeki kanı görmüyor musun?
Geriye toz bile kalmadı, kalbinde gizlediğin hayallerin seni kanattı ve bitti.
On yedi gün dayandın, on yedi gün ağladın.

(İsmi ve kapağı daha sonra değiştireceğim.)