sahra' cunzey.

Sıcak çölün ortasında, güneşin yakıcı ışınları yüzüne vurdukça, bedenindeki yorgunluk daha da ağırlaşıyordu. Aklı bulanık, meczuplaşmıştı belki, ama kalbinde yankılanan Aziz İsimler hâlâ dilindeydi.

"Ya Gafur..."

Bir adım daha attığında, dizine saplanan keskin acıyla dudaklarından küçük bir inilti kopup çıktı. Sıcak kumun üzerine yığıldı. Gözlerine dolan kum parçalarına aldırmıyordu, ama yanaklarından süzülen yaşlar, hem gözlerindeki yanmanın hem de kalbindeki sızının şahitliğini ediyordu.

Sessiz hıçkırıkların arasından bir fısıltı yükseldi:

"Ya Rahman..."

Ve ardından, titrek bir sesle ekledi:

"Leylâ'mı nereye götürüyorsun?"

Sabır, çöl gibi geniş, bazen korkutucu ve acımasızdı. Yavaşça, bu acının içinde kaybolduğunu hissediyordu Cüneyd, tıpkı bir zamanlar kaybolan Leyla'sı gibi.