Shadowborn

,,W chwilach największego cierpienia, kiedy człowiek staje twarzą w twarz z nieuchronnym absurdem istnienia, to właśnie walka o przetrwanie staje się najważniejszym aktem wolności. Nie walczymy, by znaleść sens, ale by móc kontynuować, by sprzeciwić się cichemu zniszczeniu, które życie nam narzuca" Albert Camus, Dżuma.

Mówią, że strach ma wielkie oczy.
Gówno prawda.

Strach wcale nie wygląda jak potwór spod łóżka. Nie ma szponów, ani kłów. Nie czai się w ciemności. On chodzi wśród ludzi, ubrany na czarno, z papierosem między palcami i spojrzeniem, które potrafi rozebrać cię, z każdej warstwy, zanim zdążysz się zorientować.

Strach jeździ śnieżnobiałym nissanem skyline i nazywa się Shadow Blake.

Pamiętam dzień, w którym wrócił. Miasto wstrzymało oddech, a z nim wszyscy moi przyjaciele. Tylko ja nie czułam ekscytacji, którą nosili jak odznaki lojalności. Ja czułam coś zupełnie innego- znajome ukucie w żołądku, które szeptało ,,uciekaj", ale moje nogi stały jak wmurowane.

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że nie da się uciec przed kimś, kto już mieszka w twojej głowie.

Wiecie, ja nie boję się ciemności. Ja się boję światła, które pokazuje, co w tej ciemności się kryje.
A wiecie czemu? Bo w ciemności wszystko można zignorować. Ale kiedy światło trafia w to, czego nie chcemy widzieć, nic nie da się zignorować.

A Shadow był właśnie oto tym światłem i mrokiem w jednym. Od momentu kiedy pojawił się znów w St. Louis, zaczęłam się zastanawiać czy kiedykolwiek byłam naprawdę sobą, czy tylko ciemniem kogoś kim chciałam być.

To historia o sekretach, które powinny zostać pogrzebane, i o ludziach, którzy nigdy nie powinni wracać.

Shadow Blake nigdy nie powinien wrócić.
A ja nigdy nie powinnam patrzeć mu w oczy i szukać w nich odpowiedzi na pytania, na które nie byłam gotowa.

Ktoś kto powiedział, że najgorsza prawda jest lepsza od najpiękniejszeg