Karanlığın İçinde...

"Çok karanlık bir hayatın var."
"Hayatımda ışığa ihtiyacım yok."
"Bence var,hayatında bir ışığa ihtiyacın var."
"Hayatımdaki o ışık beni güçsüz yapar herkes o ışıktan içeri girmeye çalışır."
"Tam tersi o küçük ışık seni mutlu eder."
"Kanıtla!"
"Önce ışığını bulmalısın."
"O ışık sen ol ve bana kanıtla!"
"Asla!"
"Çünkü böyle bir gerçek yok ve bana kanıtlayamazsın değil mi?"
"Var,böyle bir gerçek var! ama ben senin kadar karanlık bir çocuğun hayatına giremem."
"Seni yiyor mu o karanlık hayat?"
"Sevmeden olmaz ve ben senin kadar karanlık birini sevemem."
"Emin ol karanlığın bu tonuna aşık olacaksın."
Haklı mıydı?Onu sevebilir miydim?Anne mi unutup hayata yeniden aşkla bağlanabilir miydim?Kendi karanlığımda bile boğulurken ,ki benim karanlığım onunkinin yanında hiç, onun karanlığını sevebilir miydim?Ya annem onu bu kadar çabuk unutabilir miydim?Benim içimde bir yerlerde birisi annen yaşıyor diye bağırırken içimdeki o kişiyi umursamadan annemi unutamazdım değil mi?Karanlıktan korkup ona sığınırsam o zaman ne olacak?