Blizny i Szkice || ZAKOŃCZONE

Niektórzy boją się potworów spod łóżka. Inni - tego, że znów będą musieli zjeść śniadanie.

Maks jest chłopakiem, który zbyt długo próbował zniknąć na przeróżne sposoby. Trafia do zamkniętego ośrodka terapeutycznego, w którym wszystko ma specyficzny zapach (chlor, jałowość, stare życie) i swój rytm (terapia, posiłek, ważenie, udawanie, że nie krzyczy się nocą w poduszkę).
W miejscu, gdzie nie liczy się przeszłość, tylko to, czy zjesz dziś łyżkę owsianki więcej niż wczoraj, poznaje Natana. A on patrzy trochę zbyt uważnie, odrobinę za bardzo wprost, jakby wiedział coś, czego Maks nie chce już pamiętać.

To historia dwóch chłopaków po przejściach, którzy nie szukali bliskości - i właśnie dlatego coś między nimi zaczyna boleśnie cicho kiełkować. Ludzi, którzy uczą się na nowo odnaleźć zaufanie do siebie.

„Blizny i Szkice" to powieść o głodzie jedzenia, dotyku, uwagi i bycia widzianym. To opowieść o miejscu, gdzie wszyscy są trochę przeźroczyści, ale niektórzy wciąż próbują odnaleźć kolor, który do nich pasuje. Jest szorstko, czasem brutalnie, często bardzo intymnie. Nie znajdziesz tu cudownych ozdrowień, a raczej nieśmiałe „chcę spróbować" tam, gdzie wcześniej było tylko „nieważne".

Czy da się pokochać siebie, kiedy przez lata próbowało się zniknąć?

Być może.

Ale najpierw trzeba przestać się bać tego, że ktoś naprawdę na ciebie patrzy.

#1 w debiut
#1 w depresja
#2 w smutek
#3 w psychologiczne
#5 w na
#5 w autorskie