Kayıp Zamanın Gölgesinde (Aile Serisi)

"Artık benim de babam var değil mi?" dediğimde bakışlarındaki tedirginlik yerini hüzne bıraktı. "Geldin değil mi baba?"

Küçük bir çocuk gibi konuşmuştum. Öylece donup kaldığında gözleri doldu. Defalarca kez yutkunduğunda "Babam," dedi hasretle. Ellerini yanaklarıma koyup okşadı sevgiyle.

Gözlerindeki sevgi içimi ısıttığında elleri titredi. "Geldim babam, geldim güzel kızım." Kollarını boynuma sarıp beni göğsüne çekti. Saçlarımın arasına öpücüklerini sıralarken kollarımı beline sardım.

İçimde, büyümeyi bekleyen küçük Zühre babasına kavuşmuştu. Artık benimde babam vardı. Gerçek bir baba.

Elleri saçlarımı okşarken "Kızımın canını yakanların canını yakacağım önce," sesi yemin eder gibi olsa da küçük bir çocukla konuşuyormuş gibi nazikti. "Sonra kızımın canı nereden yandıysa oradan başlayacağım sevmeye," sesinden gülümsediğini anladığında bende gülümsedim burnumu çekerek. "Bebeğimsin sen benim," sesi titrediğinde gözlerimi yumdum acıyla. "Baştan alacağız her şeyi. Ben büyütemedim ki seni," geri çekildiğinde ayrılmak istemesem de gözlerine baktım. Yaş dolu gözleri şefkatle, sevgiyle bana bakıyordu. "Bir bebek babası olmadan büyüyemez," Göz yaşlarımı özenle sildi yüzündeki acı gülümsemeyle. Kendi göz yaşlarını umursamadı.

"Benim bebeğim babasıyla büyüyecek," gülümsedi alnıma öpücük kondurarak. "Baba kız yaşayamadığımız ne varsa, yaşayacağız." Babalar güven kokar derlerdi. Karşımdaki adama baktığımda hak verdim.