Spy X family

Burnumdaki sızıyla gözlerimi araladığımda, başımın döndüğünü hissettim. Her şey gözümün önünde kararıyordu. Yere düşmek üzereyken birinin beni tuttuğunu hissettim. Gözlerim hala kapalıydı; yarı baygındım. Okuldan birileri bana sesleniyordu, ama sesleri boğuk geliyordu.

"Anya, uyan! Anya!" Bu Damian'ın sesiydi. "Anya, gözlerini aç!" Ama sesler bir anda kesildi, karanlığa teslim oldum.

Üç saat sonra

Gözlerimi yavaşça açtım. Güneş ışığı gözlerimi yakıyordu. Biri bana seslenince kendime geldim. Yanımda ağlayan Becky vardı. "A-Anya, ne oldu sana?" Diğer tarafımda da Damian duruyordu, elimi tutuyordu. "Becky, rahat bırak Anyayı."

Başım hala dönüyordu. "Ne oldu bana?" diye fısıldadım.

Damian içini çekti. "Bilmiyorum. Sadece bayldığını gördük. Doktorlar başının döndüğünü söylediler."

Gözlerim Becky'ye kaydı. "Üzgünüm," dedi ağlayarak. "Seni taşımalıydım ama. Çok ağırsın."

"Sorun değil," dedim, ama sesim zayıftı. "Daha iyi hissediyorum."

Damian elimi sıktı. "Dinlenmelisin," dedi. "Doktorlar birazdan gelecek."

Gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım. Damian'ın elini sıkıca tuttum. Neden yanımdaydı? Neden bu kadar umursuyordu?

Birkaç saat sonra doktorlar beni taburcu etti. Damian ve Becky beni kapıya kadar geçirdiler. Onlara teşekkür etmek için döndüm, ama Damian beni durdurdu.

"Bir şey değil," dedi gözlerimin içine bakarak. "Sana yardım etmek istedim."

"Teşekkür ederim," diye fısıldadım. "Teşekkür ederim, Damian."