Kırık Kalpler Senfonisi

Beyaz sayfaların üzerinde yazılı olan sayısız bilgi vardı. Ama onu ilgilendiren tek şey, sol üst köşede duran bir fotoğraf karesinden ibaretti. Olduğu yerde hareketsizce durarak, ezberlediği ismin sahibine baktı.

Uzun zamandır zihninde onu meşgul eden bir isimdi bu. Hatta öyleki hayatı boyunca tutkuyla sarıldığı mesleği dışında hiçbir şeyin zihninde bu kadar yer edinemeyeceğini düşünmüştü. Ancak bu onun için büyük bir yanılgıdıydı.

Korktu.

Üç saniyeden fazla bakarsa ismi gibi yüzününde zihnine kazılmasından korktu. Ancak boşuna bir çaba olduğunu henüz bilmiyordu.

Önce fotoğraf karesindeki kızın kuzguni siyahı olan saçlarını inceleri. Daha sonra yeşilin en koyu tonuna sahip olan gözlerine baktı. O gözlerde, ruhundaki acıları saklamak için dünya ile arasına çekmiş olduğu görünmez perdenin izlerine rastlarken buldu kendini.

İnsanın ne olursa olsun yürümek zorunda olduğu yollar vardı. Adını koyamadığı ancak anlamını bildiği bir cümleyi zihninden tekrar ederken düşündüğü tek şey bundan ibaretti.

Elinde duran kağıda baktı son kez. Kulağında yankılanan babasına ait sözler vardı. Ancak gördüğü bu yabancı yüzün, bütün sesleri bastırabilecek güçte olduğu fark etti.

Ve bu histen şimdiden nefret ettiğini düşündü.

"Cumhuriyet başsavcısını ara," zihnindeki ismin yanına çoktan eklenen bir çift yeşil göze bakmaya devam ediyordu. "Ve ona davayı kabul ettiğimi söyle."