How to never stop being sad

Er was een tijd waarin alles vanzelf ging. Waarin muziek klonk zoals het bedoeld was, waarin woorden moeiteloos uit mijn mond rolden, waarin het licht van de ochtendzon genoeg was om mijn dag te beginnen. Maar dat is lang geleden.

Nu voelt alles als een echo van wat het ooit was. Mijn vingers raken de toetsen, maar de muziek klinkt hol. Mijn stem spreekt, maar ik herken mezelf niet. De dingen die me ooit lieten lachen, laten me nu koud. Alsof er een langzaam vervagende versie van mezelf door de dagen dwaalt, steeds verder weg van wat ik ooit was.

Misschien is dat hoe het hoort te gaan. Misschien is groeien gewoon een ander woord voor verliezen. Misschien moet je jezelf toestaan om niet langer vast te houden aan wat je ooit liefhad.

Allow yourself to lose interest in the things you love.

En misschien, als ik dat doe, als ik alles loslaat vind ik ergens in het niets iets nieuws.