Kızıl Goncalar || Saudade

"Ayrılık diyorsun sonra kafamı karıştırıyorsun." Derken gözlerimin dolmasına engel olamadım. Ben üzüldüğümde o daha çok kahroluyordu, biliyordum. Nitekim gözlerimde parlayan yaşları fark ettiğinde yutkundu, gözlerini kaçırdı. "Cüneyd... Sen ne istiyorsun?"

Bir arada olduğumuz her an olduğu gibi gözleri benden daha fazla uzak kalamadı. Sesine diken batmış gibi konuşmasaydı bu bakışlar bütün hüznümü dağıtacak kadar anlamlıydı. "Fırtınam rüzgarını yutmasın istiyorum Zeynep."

Sustum. Çünkü sımsıkı kapattığım dudaklarımı araladığım ilk anda karşısında hüngür hüngür ağlardım. Onu daha fazla yaralamak istemiyordum. Çok zor olmasına rağmen ona arkamı döndüm hatta bir adım bile atabildim lakin ikincisine yeltenmeden bir dokunuş hissettim karnımda.

Cüneyd bana sarılıyordu.

Kolları karnımın üzerinde birleşmiş, sırtımı göğsüne yaslamıştı. Asla bırakmayacakmış gibi...

Sarılıyordu. Belki de bana tutunuyordu.

"Sonra şu anki gibi bana sırtını döndüğünü hayal ediyorum." Kolları biraz daha sıkılaştı. "Mecruh Cüneyd dayanamıyor bu hayale, diyor ki, gözümün önünde dursun. Rüzgarı etrafımda...Saçları omzumda...Zihnimde kaç Cüneyd var bilmiyorum lakin hepsinin ortak bir isteği var benden."

"Ne istiyorlar, Cüneyd?"

"Zeynep ismi yankılanıyor zihnimde. Kati bir sûretle, her an sadece seni istiyorlar Zeynep."