Hergün sana uyandım

Hergün gördüğüm bu sokaklar şimdi cok yabancı bana. Sanki koca ankara çift kişilikmis de efe gidince bomboş kalmış sokaklar. Sokaklar üşüyor. Aynı benim gibi. Aklımdan geçen şeyler hep efeye dair hayaller. "Günler mi uzaklaştırıyor bizi? Yoksa yollar mı? ben hergün sana uyanırken yok oldum. Ne zormuş sevmek , ne zormuş aşk ". Gözlerimden akan yaşlarsa yanaklarimda donuyor. Önüne baksana be diyen hödüğün dibine kadar bastığı korna sesiyle irkildim. Korkmadim değil. Gerçi ben kalbini kaybetmiş biriyim çokta umurumda değil. Aklım çıkıyor efe aklımdan çıkmıyor. Sen direndikce ben yok oluyorum. Sen duyarsızlastikca ben ölüyorum. Göremiyorsun. Gözlerinden gözlerim düşüyor. Oysaki sen sağ tarafımda kalp attiran, hayallerimin ortağıydin be efem. Ne kadar üzülsem de ruh gibi yaşamayı kesip normal hayata dönmeye çalışıyorum. Günler geçti, aylar geçti içimde hala bir efe parçası var olsa gerek çünkü her gördüğümde kalbimin ritimini degistiriyordu. Şanslı miyim Şanssız mı tartışmalık.