Dokunamamak duygusunun bu kadar çaresizce hissettirdiği olmamıştır hiç . Annemin "Sara artık fark et baban yok , o öldü!" dediği anda ki hançer saplanıyor sanki her defasında beynimin en düşünmediğim tarafına . Marco'nun ellerinin güzelliği , dudaklarını ısırırcasına o çapkın gülümsemesini hangi duygunun benliğine sığdırabilirim ki . Sessizliği yararcasına bağırdı "Sara git artık git burdan ! " Bir insanın gözlerinden içini ilk kez o an görmüştüm ..