Bazı Anlar

Bir şeyler söylemesini bekledim.
Öylece, ayakta minicik ve daracık elbisem ile. Islanmaktan yüzüme yapışmış ve akmış koyu makyajım ile.
Bardaktan boşalırcasına yağan yağmura aldırmadan söyleyeceği en ufak bir cümle için ayakta durdum. Taki o arkasına dönüp kendi hayatı için giderken. İşte her şey bitmişti. Ayakta durmamın, göz pınarlarımı zorla tutmamın bir anlamı kalmamıştı. Kendimi boş ve karanlık bir sokağa attım. Sessizdi, kalbimin çığlıkları çok rahat duyulurdu burada. Şu bulunduğum karanlık bile bana onu hatırlatıyor. Benim aydınlık karanlığım...
Yağmurdan dolayı küçük bir göle dönüşmüş olan çıkıntılı kaldırıma oturdum. Göz yaşlarımı serbest bıraktım. Yıkılmaya bu boş sokak gibi umursanmamaya hazırdım. Bu yüzden ağladım. Onu ağladım. Ve onun gitmesine rağmen beni her zaman seven çocuğu... Ona olan bir türlü zamanında keşif edemediğim aşkımı. Bu gece ağlayacaktım. Keşif edemediğim gerçek aşkıma içecektim.