Misteri i malit

Ato po ecnin ngadalë përgjatë shtegut që përdridhej mes pemëve të holla, degët e të cilave shtriheshin si krahë të gjatë mbi kokat e tyre. Nuk ishte si çdo pyll tjetër-këtu, gjithçka ndriçohej nga një nuancë e thellë blu.
Barërat dhe lulet anash shtegut nuk ishin të gjelbra, por të errëta, të mbushura me një shkëlqim të ftohtë, sikur ajri mbi to të ishte i mbarsur me magji. Petalet vezullonin butësisht në errësirë, ndërsa copa të vogla drite tundeshin midis gjetheve, duke u zhdukur sa herë që vajzat përpiqeshin t'i vështronin nga afër.
Ajri kishte një freski të çuditshme, as të ftohtë e as të ngrohtë, por të huaj. Hapat e tyre jehonin lehtë mbi dheun e butë, sikur pylli vetë po i dëgjonte. Nuk kishte gjurmë të jetës-nuk kishte zogj që cicëronin, nuk kishte insekte që fshiheshin mes gjetheve. Vetëm ata dhe errësira blu që dukej se thellohej me çdo hap.
Amelia ndali për një moment, duke mbajtur dorën mbi kraharor.
-Reina...- zëri i saj ishte vetëm një pëshpërimë, gati e përthithur nga nata përreth. -A ke ndjesinë sikur po na vëzhgojnë?
Reina s'e tha me zë, por edhe ajo e kishte ndjerë. Diçka nuk ishte si më parë. Ajri dridhej. Pemët, edhe pse të heshtura, dukeshin sikur frymonin në errësirë.
Dhe atëherë...
Dritat e vogla mes gjetheve filluan të lëviznin. Sikur po u hapnin rrugën. Sikur diçka po i priste përpara.
Vajzat ndaluan frymëmarrjen. Nuk mund t'u besonin syve. Përpara tyre panë...

"Ky libër është krijuar me pasion dhe mundim. Të gjitha të drejtat e autorit janë të rezervuara. Ju lutem, mos kopjoni, ripublikoni ose shpërndani përmbajtjen pa miratimin tim të drejtpërdrejtë. Respektoni punën e autorëve dhe krijuesve të tjerë. Faleminderit për kuptimin dhe mbështetjen tuaj!"