Queen Of The Board

Noong taong 1629, isang panahon kung saan ang mga babae ay limitado sa mga tungkulin na ipinag-uutos ng kanilang mga asawa, at tanging ang mayayamang tao lamang ang may karapatang mag-aral, habang ang mga mahihirap ay wala, at ang sinumang tumulong sa mga mahihirap ay mapapatay sa pamamagitan ng pagpugot ng ulo sa harap ng lahat, natagpuan ni Sofia ang chess bilang kanyang santuwaryo, isang bagay na nagbigay sa kanya ng pokus at nagpaganda ng kanyang buhay.

Sa mundong ito kung saan ang mga babae ay itinuturing na pangalawa at ang edukasyon ay isang pribilehiyo para sa iilan, natagpuan ni Sofia ang isang paraan upang makatakas sa mga limitasyon ng kanyang panahon. Sa chess, nakita niya ang isang lugar kung saan ang kanyang kasarian ay hindi mahalaga, tanging ang kanyang talino lamang. Ang bawat galaw, ang bawat estratehiya, ay isang pagkakataon upang mag-isip nang malaya, upang hamunin ang kanyang sarili, at upang makatakas sa mga panuntunan ng lipunan na nagtatangkang ikulong siya.

Ang paglalaro ng chess ay naging isang paraan para kay Sofia na maunawaan ang kanyang sariling lakas. Sa bawat tagumpay, lumalaki ang kanyang kumpiyansa at determinasyon na labanan ang mga hadlang na nakaharap sa kanya. Sa pamamagitan ng chess, natagpuan niya ang isang paraan upang makatakas sa kanyang mahirap na kalagayan at magkaroon ng pag-asa para sa isang mas mahusay na kinabukasan.

Ang kanyang kwento ay isang inspirasyon sa mga babae na naghahangad ng kalayaan at pagkakapantay-pantay. Sa kabila ng mga paghihirap na kanyang nararanasan, hindi sumuko si Sofia. Sa halip, hinanap niya ang kanyang sariling landas, hinamon ang mga kaugalian, at napatunayan na ang katalinuhan ay walang hangganan.