Düş Kıyısı

Bazı hikâyeler denize fısıldanır. Bazı kalplerse o fısıltıları duymak için atar.

Yıllardır aynı kıyılara sığınan bir kız çocuğu vardı. Adı Deniz'di. İçindeki fırtınaları, dudaklarına mühürlediği kelimeleri, kırık umutlarını cam şişelere hapseder, denizin dipsiz kucağına bırakırdı. Her şişe, ruhunun bir parçasıydı; gizli bir yara, söylenmemiş bir sevda, dinmeyen bir korku. Elementlerin dizginlenmemiş gücünü taşıyan bu kız, geçmişinin soğuk gölgelerinden kaçıyordu.

Ve bir adam vardı. Adı Aral. Uzak bir şehirde, bambaşka bir hayatın içinde... Görevleri, sorumlulukları ve kendi dünyasının görünmez yükleriyle çevriliydi. Ama ruhu, rüzgarın taşıdığı okyanus kokusunu, dalgaların getirdiği bilinmez fısıltıları arıyordu sanki. Belki de denizin yuttuğu şişelerden birindeki bir satır dokunmuştu kalbine, kim bilir... O ilk çocukluk bakışının izini hala taşıyordu zihninde.

Şimdi, aynı şehrin sokaklarında, aynı gökyüzünün altında nefes alırken, aralarındaki mesafe sadece coğrafya değil. Bir yanda Deniz'in dizginlenmemiş gücü, çocukluk acıları ve saklı kimliği; diğer yanda Aral'ın kendi dünyasının bilinmezleri ve o ilk bakışın silemediği hatıra... Geçmişin gölgeleri aralarına giriyor, bilmedikleri sırlar kaderlerini yeniden yazıyor.

Kalplerindeki derin boşluklar onları birbirine çekerken, gözlerindeki kaybolan bakışlar birbiriyle kesişiyor. Ama aşkın masumiyeti, gizli güçlerin ve karanlık bir oyunun ortasında sınanıyor. Onların karşılaşmaları tesadüf mü, yoksa çok daha büyük, çok daha tehlikeli bir oyunun ilk adımı mı olduğunu kimse bilmiyor. Belki de en güvendiği bağlar bile bu oyunun bir parçasıdır, kim bilir...

Geçmişin yaraları ve gizli güçler, aşkın masum halini karanlık bir oyuna dönüştürürken, her dalga, yeni bir sır getirerek, İstanbul'u sadece bir şehir değil; kaderin en ac