Yaralı Kalpazan

Olmaz dediğim ne varsa oldu, ne varsa.
Asla olmaz dedikleri olur ya insanın? İşte onların hepsi. Oysa ilerigörüşlü ve zeki sayılabilecek bir insandım. Geldiğim şu noktada, şaşkınlıktan ölebilirdim bile.

________________________

"SENİNLE BENİM ARAMDA BİR ŞEY OLAMAZ!"
Sinirli bir şekilde sarf ettiğim bu sözler onu sadece güldürdü. Şu an sadece sinirden kuduruyordum. Aklım almıyor bunca sene sonra yıllar önce kapanmış bir defterin tekrardan önüme apaçık gelmesini.
"Güzelim, bu kadar emin olmamalısın. Yıllar önce ne kadar eminsem şu anda da o kadar eminim ve seni de ikna edeceğim."
Bana bir adım attı ve belimden kavramaya çalıştı. Eline ufak bir tokat attım ve;
"Siktir git Atakan."
Gülümsedi ve sadece arkasını dönüp gitti.

Kendi kendime odada dört dönerken telefonuma gelen bildirim sesiyle kendime geldim ve telefonumu elime aldım.

"Yarın toplantıda görüşmek üzere bitanem."

Yıllar onu hiç değiştirmemişti ama ben çokça değişmiştim...