ÖLÜMÜN SESSİZLİĞİ

"İnsanı asıl korkutan, ölümün sessizliği midir?"

YADA

"Ölüm, sessizliğiyle mi ürpertir insanı, yoksa bilinmezliğiyle mi?"

.
.
.
.
.
.
.

Ben...
Komutan Arasalp Eroğlu'nun sönen ışığıyım.
Bir savaş meydanının ortasında unutulmuş bir umut,
Paslı bir miğferin altında gizlenmiş bir cümleyim belki.
Ne tam yanabildim,
Ne de küllere karışabildim.

Belki...
O alevi bir gün kendisi tutuşturacaktı gözlerimde,
Belki de zaman,
Yaralı elleriyle dokunacaktı yüreğime
Ve ben yine parlayacaktım
Sessiz bir gecenin ortasında,
İsimsiz bir yıldız gibi.

Ama şimdi...
Karanlıkta bir izim yalnızca,
Adını fısıldayan rüzgârın iç çekişiyim.
Ben onun sustuğu yerde konuşan
Kalbinin gölgesiyim belki de.

Alevi sönmüş bir hikâyeyim.
Yine de...
Küllerin içinde bir kıvılcım saklıysa hâlâ,
Bilsin ki,
Ben hâlâ oradayım.
Ve yanmaya razıyım,
Yeter ki o dönüp baksın bir kez daha...

...

"Yıldızlar bile karanlıkta kaybolursa... Sen hangi ışığın ardına düşeceksin, Arasalp Eroğlu?"