Yavaş yavaş yağan yağmurda tek başıma karanlık sokaklardan ilerlerken burnuma dolan toprak kokusu annem gibi kokuyordu yarı huzur yarı özlem. Mutluluğa duydugum hasret dahada ağırlaşırken kötü biri oldugumu hatırladım en çokta kendime . Yağmurun şiddeti dahada artarken göz yaşlarımda akmaya başlamıştı . Yağmur gözyaslarımı gizlerken koşmaya başladım anneme yetişmem lazım , dahada hizlandim uzakti ama az kalmıştı sonunda girisi görünce durdum ağlamamı durdurmam lazımdı annemin beni böyle görmesini istemem . Ve sonunda mezarlığa girdim . Yine o çocuk vardı umursamadigim o çocuk kim tahmin edebilirdiki gözyaşım onu içinde akıcak ... TOPRAK