-Düzenlenmiş versiyonu-
"Manzara çok güzel değil mi? Tüm kaos ayaklar altındayken neredeyse huzurlu hissedebiliyorsun."
"Evet, neredeyse." Yanındaki kırmızı cübbeli figüre çevirdi başını. "Burada işim bitti, artık gidelim mi?"
Sadece sihirli bir dilek hakkı ona yaşattığım onca acıyı unutturabilir miydi yoksa şapkadan çıkan tavşan misali ona beklemediği itirafı yapmak için çok mu geç kalmıştım?