Kafamın içi ve Kalbimin içi

Ailemden kalan tek kişi ben oldum,11 yaşımda.

Babaannem vardı.İstemedi beni.
Dedem gelsin dedi,babaannem kovdu.

Anneannem vardı.Uğraşamazmış benimle.Öyle dedi.Hiç çıkmaz aklımdan,yüzüme çarpan o can yakıcı sözler tokat gibi gelmişti bana.

O gün de kapıda kaldığımda yanımda 2 tane asker vardı.Onlar eşlik etmişti bana,acıma da,çaresizliğime de,acınacak halime de.

Yanımdaki sarışın 40li yaşlarındaki asker önümde diz çöktü.Gözleri dolmuştu.

"Ne güzel şeysin sen"dedi taranmamış saçlarımı kulağımın arkasına.

Asker önce gülümsedi.Çok içten bir şekilde hem de.

"Benim de çocuğum var biliyor musun?Adı da Altay."
Hafifce nefesini verdi.
"O da senin yaşlarında."

Gülümseyişi buruklaştı.

"Üzülme tamam mı?"dedi gözleri dolarken.

Benimse gözyaşlarım gözlerimden pıt pıt düşüyordu.

"Ne kadar zor olsa da yap bunu."

"Ben napıcam asker amca?"dedim o küçük halime rağmen kafamda deli gibi dönüp duran soruyu karşımdaki askere sorarken.

Askerin gözleri titredi anlık.Gördüm.
Sonra belimden yakaladı ve bağrına bastı beni.Göğsüne gömdü,sıkıca sardı.