UNDER THE BUS STOP [University Series#2]

The storm hammered against the bus shelter, a rhythmic counterpoint to the frantic beat of my heart. Across from me, under the shared overhang, sat a man I'd only ever seen from afar - Denzell. A gust of wind whipped rain into the shelter, making me shiver. He looked up, our eyes meeting across the narrow space. He offered a small, hesitant smile.

"Quite a storm, isn't it?" he said, his voice a low rumble that sent a surprising thrill through me.

"It is," I replied, my voice barely a whisper. A warmth spread through me, a feeling that had nothing to do with the damp chill of the night.

Isang komportableng katahimikan ang namayani sa pagitan namin, na nababasag lamang ng patuloy na pagkidlat ng malakas. Bumalik siya sa kanyang ginagawa, pero ako'y naakit sa paraan ng paggalaw ng kanyang mga daliri sa libro na hawak niyo.Pinanood ko siya, na para bang nahipnotismo, hanggang sa tumingin ulit siya sa akin, may tanong sa kanyang mga mata.

"A- ah I'm Cazziah," I said, offering my hand.

"Denzell," he replied, but he didn't take my hand. it felt almost insulting that he didn't shake my hand.

Malakad ang kidlat at alam kong mas lalakas pa ang ulan ngayong gabi. Ilang oras na rin akong naghihintay dito at ang tagal ng bus. Wala akong dalang payong at baka mabasa pa ang mga papel ko, umupo ako sa tabi ni Denzell pero may malaking pagitan pa rin sa amin.