Gözcü

Sallanan, kaydıraktan kayan, kumla oynayan çocukları çizdim. Sayfayı çevirip sadece ağacın altında oturan kişiyi çizdim. Sanki poz verir gibi hiç kıpırdamadan sadece elindeki kitabı okuyordu. Gel de beni çiz der gibi. Bu fırsatı hiç kaçıramazdım. Sadece yüzünü çizmeye başladım. Çizdikçe fark ettim ki gerçekten dikkat çekici hatları vardı. Çıkık elmacık kemikleri, dolgun dudakları ve alnını örten dalgalı saçları. Çizdikçe daha çok detaya girdim. Uzun kirpikleri, kulağından sallanan küpesi, ensesinde kıvrılan ağacın yaprakları arasından sızan güneşle parıldayan kumral saçları… Resim bitmişti ama eksik bir şeyler vardı. Neydi? O kadar çok ayrıntıya girmiştim ki eksik ne olabilirdi? Eksik olan şeyin ne olduğuna o kadar odaklanmıştım ki yanıma birinin geldiğini bile fark etmedim.
“Her zaman böyle insanların resimlerini onların haberleri olmadan çizer misin küçük kız?” koyu yeşil gözlerini kısarak bana bakıyordu.
“Ben… Ben küçük bir kız değilim. Ayrıca altı üstü bir resim. İstersen alabilirsin. Zaten güzel olmadı.” Sayfayı yırtıp banka bıraktım ve hızlı hızlı uzaklaştım.