सराईत

बाहेर पाऊस थांबायला लागला, पण तिच्या मनातला धूसर गारवा मात्र तसाच होता - मूक, अनाम आणि हलकेशा धडधडत्या आशेने ओथंबलेला.

ती हळवी सोज्वळ होती, तो सराईत खेळाडू. पण एक अनोळखी शैलीत कोणी खेळला, तर मात्र सराईत खेळाडू सुद्धा पराभूत होतो... आणि तशीच ती या खेळात सराईत झाली."

ती हळवी होती, सोज्वळ शांत,
नजरेत होती निरागस धुंद।
तो सराईत खेळाडू, धूर्त जाणता,
प्रत्येक डाव त्याचाच वाटे यशस्वी कथा।

पण...

एक अनोळखी शैली तिच्या स्पर्शात होती,
नकळतच मनात गुंतवणारी ती लय होती।
ना डाव, ना आकडेमोड, ना कधी शिकलेली युक्ती,
फक्त हृदयाचा निःशब्द स्पर्श अन् जरा थांबलेली दृष्टि।

सराईत खेळाडू चक्रावला त्या मोहात,
त्याच्या नियमांचाच विसर पडला त्याच क्षणात।
ती खेळत होती... पण खेळात नव्हती,
ती जिंकत होती... पण जिंकल्यासारखी वाटत नव्हती।

आता डाव तिचा झाला, आणि तो शिकत होता,
त्या हळव्या स्पर्शात हर