Yaren~Morluk izleri

Bu hikâye, herkesin neşeyle yaşadığı sandığı bir dünyanın gölgesinde kalan bir çocuğun, Yaren'in hikâyesi. Sessizliğin içindeki çığlıkları, morlukların ardına saklanan gözyaşlarını, bir gülümsemenin bile cezaya dönüştüğü bir evin duvarları arasında geçiyor her şey.

Yaren; dışarıdan bakıldığında sıradan bir öğrenci gibi görünen, ama her gece yastığına gözyaşlarını sessizce akıtan bir kız. Annesinin sözleri, elleri kadar serttir. Ne sevgiyle ne şefkatle büyütülmüştür. Babası ise olan bitene yalnızca uzaktan bakar. Müdahale etmez. Sadece kızar. Ama asla korumaz.

Okul onun için kaçış bile değildir. Ne dostu vardır ne bir "iyi misin?" diyen sesi. Zorbalar yoktur belki, ama dostluk da yoktur. Yalnızdır. Hep yalnız. Kollarında, sırtında gizlediği morlukları gibi; içindeki karanlığı da saklamayı öğrenmiştir. Okul sırasına başını yaslayıp bazen hayal kurar, bazen sadece uyumaya çalışır... çünkü gece hiç uyuyamamıştır.

Bu hikâye; sadece şiddeti anlatmaz. Aynı zamanda bir dayanma gücünü, içten içe büyüyen bir başkaldırıyı, gözyaşlarının içinde parlayan bir umudu da fısıldar satır aralarında. Çünkü bazen bir morluk sadece yara değildir - bir haykırıştır. Ve kırmızı... sadece bir renk değildir.