Herkes acılarını kendi içlerinde ararken, onlar birbirlerinin acılarını teselli etmeye çalışırlar. Küften yapılmış hayalleri, umutları, gülücükleri kara kaplı bir kutuya koyup ucu görünmeyen denizlere saldılar. Birbirlerinin hayatına ölüm son öpücüğünü kondururken, daha da kenetlendi aciz bedenleri. Üzüldüler, mutlu oldular, güldüler, ağladılar, daha da ağladılar ama hep birbirlerine destek oldular. En sonunda tutuverdiler bir sokak kedisinin ayağından.Onlar umudu sokak kedilerinden çaldılar. Dokuz canı aralarında pay edip şanslarına güldüler.
"Unutulmaz acılar, kulak tırmalar uğuldamalar. Bir güç lazım bize... Sokak Tanrıları."