
Gözlerimi açmaya çalıştım ama başarılı olamamıştım. Korkuyordum. Sanki biri beni karanlığın içine hapsetmiş gibiydi. Paramparça olmuştum. Bu yetmiyormuş gibi babamda ölünce iyicene dağılmıştım. Birinin beni toparlaması gerekiyordu. Düşmüştüm..ve tutunacağım birine ihtiyacım vardı. Ama pes etmeyecektim. Karanlığa düşmeden önce nasılsam aynen öyle devam edecektim. Güçlü kalmalıydım. Pes edemezdim. Hayat sizi cezalandırdığı için ona karşı zayıf düşmek mi gerekir?All Rights Reserved