Bir Zakkum Gibi Sessiz, Bir Kuzgun Gibi Soğuk

Kara kanatlı bir kuzgun süzülür geceye,
Gökyüzünde hüzün taşır, usul usul, ince ince.
Zakkum kokusu sarar rüzgârı, acı ve kalın,
Yitik düşlerin arasında yankılanır sessiz çığlıklar.

Kuzgun, kaderin ağır yükünü omzunda taşır,
Gözlerinde saklıdır tüm unutulmuş hikâyeler,
Yaralı bir şarkıdır, zamana inat, yaşamaya dair,
Sokakların koynunda, kırık dökük umutların bekçisi.

Zakkumun dikenleri sarmalar ruhun en derin yerini,
Acıtır, yakar, ama büyütür direnişi, haykırışı.
Her bir yaprağına sinmiş küskün bir yas,
Kuzgunun kanatlarında sürgün edilmiş sevda.

Gecenin koynunda kuzgun ve zakkum yan yanadır,
Bir yanda özgürlük, bir yanda zehirli bağlılık.
Biri karanlıkta süzülür, gölgesini bırakır zamana,
Diğeri kök salar acının toprağına, sessizce büyür.

Kuzgunun kanatları açılır, dalga dalga gecede,
Zakkumun yaprakları titreşir soğuk bir rüzgârda.
Birbirine dokunur iki yabancı, iki garip dost,
Hem kurtarıcı hem mahkûm, aynı kaderin çocukları.

Kuzgunun bakışlarında alev, yitik bir umut saklı,
Zakkumun kokusunda kan ve gözyaşı, unutulmuş acılar.
Birlikte örerler hayatın en karanlık masalını,
Dikenlerle ve gökyüzüyle yazılmış, soluk bir şiiri.

Gel, dinle bu şarkıyı, kuzgun ve zakkumun hikayesini,
Sana anlatır derinliği, seni sarar geceyle,
Çünkü her karanlık, içinde bir ışık taşır,
Ve her zehir, içinde bir yaşamı gizler sessizce.

Yayınlanma tarihi: 10.06.2025