𝙃𝙖𝙥𝙞𝙨𝙝𝙖𝙣𝙙𝙚𝙠𝙞 𝙢𝙖𝙝𝙠𝙪̂𝙢

Soğuk, kemiklere işleyen bir soğuk... Victoria, titreyen ellerini birbirine sürterken, nefesi havada beyaz bir buhar bulutu oluşturuyordu. Hapishane duvarlarının ardında bıraktığı o dehşet dolu saatlerin izleri, ruhunda derin yaralar açmıştı. Yanında, ona umut veren iki kişi vardı: biri, tıpkı kendisi gibi yaralı bir ruh olan genç doktor; diğeri ise, onu hayata bağlayan, karanlıkta parlayan yıldızlar gibi arkadaşları.
Victoria, bir denekti. Babası, ona insanlık dışı deneyler yapmış, onu bir kobay gibi kullanmıştı. Peki, neden? Bir baba, kendi kızına bunu nasıl yapabilirdi? Bu sorunun cevabı, Victoria'nın zihninde dönüp duran bir girdaptı. Her adımda, yeni bir ipucu, yeni bir soru doğuruyordu.
Kaçışları, sadece bir başlangıçtı. Onları kovalayanlar, Victoria'nın babasının karanlık sırlarını korumak için her şeyi yapmaya hazırdı. Soğuk ve karanlık, sadece dışarıda değil, Victoria'nın içinde de hüküm sürüyordu. Ancak, umut da vardı. Arkadaşlarının sıcaklığı, doktorun şefkati ve Victoria'nın içindeki o sönmeyen ateş, onları hayatta tutuyordu.
Bu kaçış, sadece Victoria'nın değil, aynı zamanda onunla birlikte kaçanların da hikayesiydi. Her biri, kendi geçmişlerinin hayaletleriyle yüzleşirken, Victoria'nın sırrını çözmek için birlikte çalışacaklardı. Bu, sadece bir kaçış değil, aynı zamanda bir arayıştı. Gerçeklerin peşinde, karanlığın içinden aydınlığa doğru bir yolculuktu.